Dominic Miller (Buenos Aires 21/3/1960) is vooral bekend geworden als gitarist van Sting, hij speelde op al diens albums vanaf “Soul Cage” en trad in meer dan 1000 concerten met hem op. Zijn doorbraak in de wereld van de rock kwam met het album “Porcelain” van Julia Fordham uit 1988 en vooral met Phil Collins succesvolle album “But seriously”uit 89/90. Inmiddels heeft hij met tientallen musici opgenomen, een kleine selectie: Level42, Paul Young, Manu Katché, Manu Dibango, The Chieftains, The Pretenders, Tina Turner, Blossom Dearie, uit heel veel verschillende muzikale richtingen dus. Inmiddels heeft hij onder zijn eigen naam ook al 17 albums opgenomen. De laatste twee voor het gerenommeerde label ECM, op de eerste “Silent Light”uit 2017 speelde hij voornamelijk akoestische sologitaar met muziek waarin de Latijns-Amerikaanse invloeden duidelijk aanwezig waren. Op dit nieuwe album laat hij zich omringen door een viertal top muzikanten, Santiago Arias (bandoneon), Mike Lindup (keyboard), Nicolas Fiszman (bas) en Manu Katché (drums). De twee laatste werkten ook al met Miller bij Sting.

De aanwezigheid van een bandoneon is niet toevallig, Miller is een Engelsman maar geboren in Argentinië waar hij zijn eerste 10 levensjaren doorbracht en de bandoneon is natuurlijk hèt instrument van de Argentijnse tango. Bovendien kleurt het melancholieke geluid van het instrument prachtig bij het lyrische gitaarspel van Miller. Wat betreft de titel “Absinthe” van dit album, dat heeft ook zijn oorsprong, Miller woont namelijk alweer geruime tijd in Zuid Frankrijk en wel in de Provence, hij noemt zichzelf weliswaar geen grote kunstkenner maar hij is gefascineerd door het impressionisme en daarbij verbindt hij alcohol en met name absint met enigerlei vorm van hallucinatie die een rol zou hebben gespeeld met het kunstenaarschap en die soms hebben geleid tot een soort van gekte, denk aan Van Gogh. De drank absint is daarom 100 jaar lang verboden geweest, het is inmiddels weer verkrijgbaar omdat de negatieve effecten destijds te wijten waren aan de slechte kwaliteit van het bereidingsproces van het product.

Het album werd opgenomen in de studio La Buisonne in Pernes-les-Fontaines, een klein wijndorpje ten zuiden van de Mont- Ventoux, de gevreesde bergreus uit de Tour de France. Of je nu met een glas absint, ik hou het liever bij de wat minder sterke “51” pastis, of met een glas Gigondas deze muziek beluistert, de sfeer van de Provence omringt je met het zoemende geknars van de cicaden en het lome vakantiegevoel dat je ondergaat, vooral als je niet meer die vermaledijde berg op moet fietsen en de Bianchi thuis hebt gelaten. Dit zou toch over muziek behoren te gaan, denkt U, welaan nummer 7 op dit album draagt de titel “Bicycle”, voilà. Dominic Miller dringt zich nergens op in de voorgrond, hij is een onderdeel van het quintet, zijn gitaarspel en de bandoneon bepalen de geluidskleur van dit album, waarbij de keyboard van Lindup (Level 42) en vooral de rake klappen van Katché zorgen voor het nodige tegenwicht. Een aanrader tout court !

Jan van Leersum